Η συχνότητα της χρόνιας οσφυαλγίας, που παρατηρείται στις σύγχρονες κοινωνίες, σε σχέση με τα προβλήματα της οσφύος στα άτομα των πρωτόγονων κοινωνιών, αποτελεί ένα από τα πιο αξιοσημείωτα δεδομένα της σύγχρονης ιατρικής. Οι γιατροί, που φροντίζουν τους ασθενείς στα ιεραποστολικά νοσοκομεία κ.ά. ανάλογους χώρους του τρίτου κόσμου, αναφέρουν ότι τα χρόνια προβλήματα της μέσης και του ποδιού, που σχετίζονται με τους οσφυϊκούς σπονδύλους, είναι σπάνια.
Στη δική μας κοινωνία, με τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης ζωής, η οσφυαλγία αποτελεί την πιο συνηθισμένη μυοσκελετική διαταραχή και στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρείται η πιο δαπανηρή «νόσος», αν λάβουμε υπόψη το κόστος της αναπηρίας μαζί με αυτό της νοσηλείας. Ποια εξήγηση μπορεί να δοθεί σ' αυτό;
O περιορισμός της δραστηριότητας, η παρατεταμένη ανάπαυση στο κρεβάτι, η χρησιμοποίηση διαφόρων μέσων ηλεκτροθεραπείας, όπως της διαθερμίας και των υπερήχων, είναι άγνωστες μορφές θεραπείας στους πρωτόγονους λαούς. Η δραστηριότητα θεωρείται αναγκαία ακόμη και για τους πιο σοβαρά ασθενείς στις περιοχές αυτές, Αντίθετα στις δυτικές κοινωνίες, στην επίμονη οσφυαλγία, που ενδεχομένως συνδυάζεται με ισχιαλγία, η συνηθισμένη φροντίδα αρχίζει συνήθως με την υπόδειξη από το γιατρό ή το θεραπευτή για ανάπαυση. Συχνά, κατά την περίοδο αυτή, χρησιμοποιούνται διάφορα μέσα, που στοχεύουν οτη μείωση του μυϊκού σπασμού και του πόνου. Επιπλέον ουδέποτε υπήρξεν επιστημονική μελέτη, που να δείχνει την αποτελεσματικότητα αυτών των μέσων ηλεκτροθεραπείας.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: Είναι δυνατό να υπάρχει συσχετισμός μεταξύ της ανάπαυσης, που επιβάλλει η «σύγχρονη» ιατρική φροντίδα, και της επιμονής των προβλημάτων της μέσης, που παρατηρείται στις δυτικές κοινωνίες; Ποιες είναι οι πιο αποτελεσματικές δραστηριότητες (ασκήσεις) για τη θεραπεία της οσφυαλγίας;
